En na al dat lopen, vragen en gewandel willen we weleens even rustig zitten. Gelukkig is Joost (de schrijver van dit stukje) niet zo eigenwijs en weet hij dat een halte eerder met de metro misschien korter is. En dat was niet zo. Zeker niet omdat we eerst de verkeerde kant op waren gelopen; zo'n 20 minuten bij 30 graadjes. En weer terug. Goed, nog een wandeling van 45 minuten erbij en we zijn er. Thuis is het min 5, dus even niet klagen over de wandeling alsjeblieft, bijdewee.

En dan een serbessa, want de vee is een bee. Ik kan verdomd weinig Spaans, al zeg ik het zelf, maar m'n biertje weet ik wel te bestellen.

Oen serbessa por vaffor. Huh? Zegt ze. Huh! Wat huh. Oen sebessa! UHM? Oen serfessa, vraagt ze?! Serfessa? Het is toch serbessa? Si, zeg ik, oen serBessa! Huh? serBessa? Oen serFessa!? Si zeg ik ... werkt altijd. Si. En daar komt m'n serbessa. Dacht je. Want Gonda wil een kleintje (dacht ik, want ze was plassen en zei later toch liever een grote gehad te hebben) en ik een grote.

Dus een grande y un pekinja. Cool in een keer goed, dacht ik. Huh, zegt ze. Huh? Grande y un pekinja! No, zegt ze, serFessa. Si, zeg ik. Un grande y un pekinja. [ ... we kijken ... we zwijgen ]. SerBessa denk ik nog. Grande! Handjes erbij. Pekinja. Handjes naar elkaar toe. En als ik op dat moment m'n shirt had opengeritst, m'n Supermanpak zichtbaar werd en ik was weggevlogen, had ze niet verbaasderder kunnen kijken.

Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. En hebben we er ook nog eens heerlijk gegeten.