Dinsdag trek ik de stoute schoenen aan, heb op een klein papiertje wat punten gezet die ik wil bekijken en heb geen zin om een zwaar boek mee te slepen, dat lukt wel...denk ik.

Afijn, er stopt een bus waar op staat : Bella Vista, een mooie wijk volgens het boekje, dus ik stap op en moet een hele tijd staan vanwege de drukte. We zijn ruim een half uur onderweg, toch maar eens aan de buschauffeur vragen wanneer we er zijn en of hij me een seintje wil geven. Hij ratelt een heel verhaal (weer dat spraakgebrek van die chilenen...) maar ik denk dat het wel goed komt en ga zitten, dat kan inmiddels. Het gaat er verdomd bekend uitzien...en ik zie Av. Kennedy op de borden, daar zitten wij...het zal toch niet ? In de verte zie ik het Marriot Hotel (daar zitten wij vlak naast) en ja hoor, ik ben weer terug waar ik begon maar nu aan de overkant van de straat, voor jan met de korte achternaam 40 minuten lang door elkaar geschud in een bloedhete bus. Aaaargghhh !!

Hoe lang duurt het nu nog ? vraag ik de buschauffeur. Nog 10 minuten ...pffh, dan maar blijven zitten.

10 minuten later, weer een onverstaanbaar verhaal maar het komt er op neer dat ik er ben. Ik hop uit de bus, frisse lucht ! Maar nu, ik heb een oríëntatie vermogen van heb ik jou daar en ik zie dus niks van een mooie buurt ofzo. Ik loop alle kanten op maar ik zie alleen maar verkeer. Na een half uur ben ik het zat en houd een taxi aan. Ik wil naar cerro Cristobal, dat schijnt leuk te zijn, oké. Hij begint te kletsen en als hij hoort dat ik niet getrouwd ben begint hij me te versieren en wil me zoenen, de gék. Tegen mijn zin in krijg ik zijn telefoonnummer in mijn handen geduwd. Ja, hoor, ik bel je (niet!!!) ;-)

Maar ik ben op cerro Cristobal en koop een kaartje met de kabelbaan omhoog voor een spectaculair uitzicht. 1000 pesos € 1,50 enkeltje, heen en terug is het 1800 maar het lijkt me wel leuk om naar beneden te wandelen, hoe ver kan dat zijn ? Het liftje is in een mum van tijd boven en het uitzicht is mooi, dat is waar. Na een tijdje zoek ik hoe ik naar beneden kan en krijg het advies om de weg rondom te nemen en niet de trapjes omdat het daar gevaarlijk is voor een vrouw alleen. Oké, ik neem de weg en loop langs een geasfalteerde weg naar beneden, bochtje, weer een bochtje, zon, bijna geen schaduw, 33 graden, nog een bochtje....een uur later kom ik compleet gebraden met koppijn beneden aan een hele andere kant dan ik naar boven ging. Ik ben weer compleet de weg kwijt.

Ik vind een bus, stap in en nu blijkt mijn bip-kaart (soort ov-kaart)geen saldo meer te hebben... de bus weer uit en niet zo blij meer nu... taxi, ik wil naar huis ! Het valt mee, voor 7000 pesos brengt hij me thuis (€ 9,50) al had het me 25 euro gekost, ik ben het zat. En ja, hoor, 'waar kom je vandaan, ben je getrouwd ? Nee? Wil je met me trouwen ?' Pffh, ze zijn heel lief en aardig maar voortaan ben ik gewoon getrouwd. Ik heb nog een trouwring om ook maar die is van mijn oma geweest, voortaan zeg ik :'soy casado' misschien laten ze me dan met rust.

De chileense vrouwen zijn prachtig maar blond zie je hier niet veel, dat zal het wel zijn ;-)

Nou, vandaag doe ik dus rustig aan, heb hoofdpijn en diarree, bijna zonnesteek denk ik. Lekker de was gedraaid en onze blog bijgewerkt, fotootjes lukte weer niet, wacht ik mee tot de baas thuis is. Die maakt lange, hectische dagen. Maar als hij thuis komt staat zijn biertje klaar op het balkon en hopt hij in zijn korte broek en heeft weer vakantie ;-)